Κύριε Βουλευτά - Κύριοι εκπρόσωποι των κομμάτων
Εκλεκτοί προσκεκλημένοι,
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Κύριε Πρόεδρε – Αγαπητό Δ.Σ.,

Χαιρετίζω κι εγώ από την πλευρά μου τις εργασίες του 21ου ετήσιου συνεδρίου της Π.Ο.ΑΣ.Υ., ενός συνεδρίου που όπως έγινε και με το δικό μας, πριν μερικούς μήνες, το Νοέμβριο του 2010, πραγματοποιείται σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης και γενικευμένης απαξίωσης των θεσμών της χώρας μας.

Ακούσαμε από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση -και έτσι είναι- ότι η κρίση προσφέρεται για μια οριστική ρήξη με τον παλιό κακό μας εαυτό. Ένας χρόνος συμπληρώνεται όμως από την εφαρμογή του Μνημονίου, αλλά αν εξαιρέσει κανείς τα βάρβαρα οικονομικά μέτρα των περικοπών και της μόνιμης λιτότητας, σοβαρές αποφάσεις για μια αναπτυξιακή και ελπιδοφόρα πορείας της χώρας μας, δεν βλέπουμε. Και επειδή ο χρόνος, αλλά και ο χώρος δεν μου επιτρέπει να επεκταθώ σε άλλα θέματα, θα περιοριστώ στα του οίκου μας.
Στο συνέδριό μας είχαμε αναδείξει το κυρίαρχο για μας πρόβλημα, τη διαχρονική δηλαδή απουσία μιας σοβαρής πολιτικής ασφαλείας στη χώρα μας. Είχαμε τεκμηριωμένα μιλήσει για ελλειμματική πολιτική και είχαμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι επιβάλλεται πλέον τα πολιτικά κόμματα να εξαιρέσουν από το πεδίο των όποιων αντιπαραθέσεών τους την Ελληνική Αστυνομία και να δουν πλέον την ανασυγκρότησή της ως εθνική υπόθεση.
Η κατοχύρωση του αγαθού της ασφάλειας και η προστασία της ζωής του ατόμου, όποιο κι αν είναι αυτό, είτε αστυνομικός, είτε Έλληνας είτε αλλοδαπός κάτοικος αυτής της χώρας, είπαμε ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες.
Κάποιοι συμφώνησαν, άλλοι διαφώνησαν με την πρότασή μας, η αλήθεια ωστόσο είναι ότι όλοι πλέον ομιλούν για την αναγκαιότητα μιας σοβαρής συζήτησης με στόχο, αν όχι τη ριζική αναδιάρθρωση των υπηρεσιών και την ανατροπή δομών και αντιλήψεων στο χώρο μας, τουλάχιστον για τη δρομολόγηση μιας σειράς παρεμβάσεων που θα δίνουν μια κάποια παράταση ζωής στο σημερινό παραπαίον αστυνομικό σύστημα.
Εμείς επιμένουμε ότι το σημερινό όχημα της ΕΛ.ΑΣ. έχει εξαντλήσει τα προς το ζην και η πολιτεία οφείλει υπό τη μορφή κατεπείγουσας διαδικασίας να σχεδιάσει και να εφαρμόσει μια πολιτική που σε εύλογο χρονικό διάστημα θα βάζει τις βάσεις για την αστυνομία του 21ου αιώνα. Πρέπει επιτέλους να ξεφύγουμε από την πεπατημένη, οι εκάστοτε υπουργοί Δημόσιας Τάξης μέχρι πρότινος και Προστασίας του Πολίτη τώρα, όταν δεν σχεδιάζουν με ορίζοντα την υποτιθέμενη τετραετία της κυβέρνησής τους, να ασχολούνται ως υπεραστυνόμοι με την τρέχουσα αστυνομική καθημερινότητα.
Δυστυχώς και η σημερινή κυβέρνηση εγκλωβισμένη στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης, έχει λησμονήσει τις όποιες θεσμικές αλλαγές που είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό πριν από τις εκλογές του 2009 και αναφέρομαι στην αναδιάρθρωση των υπηρεσιών, στην εκπαίδευση, στο σύστημα των κρίσεων και των προαγωγών, -είδαμε και φέτος πώς λειτούργησαν τα Υπηρεσιακά Συμβούλια- κ.λπ.

Κυρίες και Κύριοι,

Είναι επιβεβλημένη πάση θυσία η αντιμετώπιση της πολυσήμαντης ελληνικής κρίσης η οποία δεν διαβρώνει μόνο την οικονομία –γιατί μόνο αυτό ακούγεται- αλλά διαταράσσει ταυτόχρονα την έννομη τάξη και την κοινωνική ειρήνη, χωρίς την ύπαρξη της οποίας δεν μπορεί να υπάρξει ομαλός εθνικός βίος.
Δεν θα σας κουράσω με την απαρίθμηση γνωστών ήδη προβλημάτων που έχουν οδηγήσει τις αστυνομικές υπηρεσίες στα όρια της κατάρρευσης. Είναι γνωστά τα προβλήματα, αναδείχθηκαν δυστυχώς με τον πιο άσχημο και τραγικό τρόπο, μετά τη δολοφονική ενέδρα και το χαμό των συναδέλφων μας της Ομάδας ΔΙ.ΑΣ. και πρέπει εδώ να εκφράσω την έκπληξή μου, διότι κάποιοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ακόμα και κάποιοι βουλευτές, εμφανίζονταν ωσάν να μην εγνώριζαν, ωσάν να μην μας είχαν ακούσει ποτέ στο παρελθόν, χρόνια τώρα, ότι κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου. Έχει χάσει πια τη σημασία της αυτή η φράση και δεν ξέρω πια με τι λέξεις να περιγράψουμε το εύρος των κινδύνων που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι συνάδελφοί μας.
Ενώ οι κακοποιοί δρουν αδίστακτα πλέον, καθώς διαθέτουν οπλική υπεροχή και έχουν το προνόμιο του αιφνιδιασμού της αστυνομίας, η αστυνομία εξακολουθεί να είναι δομημένη αμυντικά και σε κάθε περίπτωση εξακολουθεί να είναι μη εκπαιδευμένη! Θα γνωρίζετε ότι στο πλαίσιο των περικοπών ακόμα και αυτές οι ημέρες εκπαιδευτικών βολών, περιορίστηκαν από πέντε σε τρεις ημέρες και μάλιστα με λιγότερο αριθμό εκπαιδευτικών βολών. Όσο κι αν ακούγεται τρελό, δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Εκεί έχει οδηγήσει η πολιτική των περικοπών –τόσο των λειτουργικών δαπανών όσο και των κονδυλίων για την τεχνολογική υποδομή - στο όνομα της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης.
Ως Ομοσπονδία αδυνατούμε να κατανοήσουμε αυτή τη λογική. Έχουμε καταγγείλει την απόφαση αυτή, τονίζοντας ότι υπονομεύει τις προϋποθέσεις για την ποιοτική υπηρεσιακή κατάρτιση των αστυνομικών σε ζωτικής σημασίας ζητήματα που αφορούν την θεσμική αποστολή τους για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας, αλλά και για την σύννομη και ορθή αστυνομική τακτική κατά τους καθημερινούς ελέγχους που σχετίζονται με τους απλούς πολίτες. Με μια τέτοια αστυνομία, δεν κινδυνεύουν μόνο οι αστυνομικοί.
Οι πολιτικοί μας ταγοί πρέπει να αντιληφθούν ότι κινδυνεύουν όλοι, όποια θέση κι αν κατέχουν, όπου κι αν βρίσκονται. Και επειδή αναφερόμαστε στους κινδύνους και στην εκπαίδευση στα όπλα, θα ήθελα να επισημάνω ότι έχουν τεράστιες ευθύνες όλες οι πολιτικές και φυσικές ηγεσίες που δεν μερίμνησαν από το 2003 έως και σήμερα να εφαρμοστεί σωστά η σχετική νομοθεσία που ψηφίστηκε τότε για τη χρήση των όπλων από τους αστυνομικούς.
Οι συνάδελφοι δεν εκπαιδεύτηκαν, σκοπευτήρια δεν έγιναν, ο εξοπλισμός δεν ανανεώθηκε, και σήμερα ακούμε προτάσεις για την αλλαγή του νόμου σε κατεύθυνση μιας πιο επιθετικής αστυνομίας. Μπορεί να γίνει αυτό από τη μια στιγμή στην άλλη; Με τι προϋποθέσεις και με ποιες εγγυήσεις; Και πώς άραγε θα εξασφαλίσουμε ότι ο αστυνομικός δεν είναι ΄΄είδος αναλώσιμο ΄΄ώστε να μην τον αφήνουμε εκτεθειμένο στις ορέξεις των πάνοπλων κακοποιών;
Είναι μερικά από τα πολλά ερωτήματα που μας απασχολούν κυρίες και κύριοι σήμερα και είμαι βέβαιος ότι απασχολούν εκτός από τους συναδέλφους μας και τον επιστημονικό κόσμο, την ελληνική κοινωνία που συμμερίζεται τον προβληματισμό μας και που αγωνιά για το αύριο.
Κλείνοντας, τη σύντομη τοποθέτησή μου, θα ήθελα να κάνω δυο εκκλήσεις. Η μια απευθύνεται προς την Κυβέρνηση και η άλλη προς τα πολιτικά κόμματα. Και οι δυο όμως έχουν τον ίδιο κοινό παρονομαστή. Εργαστείτε καθ’ ένας από τη θέση του για την ενίσχυση του θεσμικού ρόλου της Ελληνικής Αστυνομίας. Ελάτε να συζητήσουμε για τα προβλήματα του σήμερα. Ελάτε να διαβλέψουμε τα προβλήματα του αύριο και να καθορίσουμε ένα πλαίσιο δράσης για την αστυνομία του αύριο.
Όσοι επικαλούνται την κακοδιαχείριση και τις σπατάλες του δημοσίου, αλλά κι εκείνοι που μίλησαν για αντιπαραγωγικούς μηχανισμούς του κράτους, ένα πράγμα πρέπει να γνωρίζουν. Όταν και εφόσον λειτουργεί σωστά η Ελληνική Αστυνομία, εκείνοι που πρέπει να ανησυχούν δεν είναι ούτε οι νομοταγείς πολίτες ούτε οι αξιόπιστοι πολιτικοί μας. Είναι οι εγκληματίες, είναι οι λυμεώνες του εθνικού πλούτου της χώρας μας, οι αεριτζήδες και οι άνθρωποι της αρπαχτής. Αν δεν τους κάνουμε αυτούς και τους γύρω τους να τρομάξουν, τότε δεν θα έχουμε κάνει τίποτε. Θα λέμε ότι έχουμε αστυνομία, ενώ εκείνοι θα συνεχίσουν να υπονομεύουν την ασφάλεια και την ευημερία της χώρας μας.

Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας
και εύχομαι και πάλι
Καλή Επιτυχία στο Συνέδριό σας.