Για μια ακόμα χρονιά, εδώ και 20 χρόνια, οι Ομοσπονδίες μας διοργανώνουν ως ελάχιστο φόρο τιμής προς τους Πεσόντες συναδέλφους μας την σεμνή αυτή τελετή τόσο στο Ιερό αυτό χώρο το ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών όσο και στη συνέχεια με την κατάθεση στεφανιών στο Μνημείο Πεσόντων, το οποίο αποτελεί όχι μόνο σημείο αναφοράς για τη μνήμη τους, αλλά και παρακαταθήκη αρχών και αξιών που άφησαν με τη Θυσία τους.

Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε ως Ομοσπονδίες διότι τα μείζονα που έχουν να κάνουν με τις πολιτικές αποφάσεις αρμοδιότητας της πολιτείας, δυστυχώς δεν βλέπουμε να υλοποιούνται.

Η θυσία των συναδέλφων μας που θα έπρεπε να αποτελεί το έναυσμα για την αναγνώριση του λειτουργήματος του αστυνομικού ως επικίνδυνου και ανθυγιεινού, την ιδιαιτερότητα δηλαδή του επαγγέλματός μας, η οποία έπρεπε να είναι στην πρώτη γραμμή ειδικά τώρα στο υπό συζήτηση ασφαλιστικό νομοσχέδιο, βλέπουμε ότι όχι μόνο δεν γίνεται, αλλά τείνει να εξαφανιστεί και από το λεξιλόγιο των πολιτικών μας ταγών.

Άραγε πιο είναι το νόημα της σημερινής ημέρας; Να περιορίσουμε την παρουσία μας σε μια τυπική θρησκευτική τελετή που μπορεί να γίνεται άλλωστε και από τους ίδιους τους συγγενείς των Ηρώων μας ή να προσδώσουμε νόημα και ουσία στη θυσία τους;

Ιδού πεδίον δόξης κύριοι εκπρόσωποι της κυβέρνησης και των πολιτικών κομμάτων να απαντήσετε θετικά στο αίτημά μας, θέτοντας στη σωστή θέση το εργασιακό στάτους του Έλληνα Αστυνομικού.

Μεταφέροντας τέλος τα αισθήματα όλων μας θέλω να εκφράσω για άλλη μια φορά τη μεγάλη ευγνωμοσύνη μας προς τους σεβαστούς συγγενείς των αξέχαστων συναδέλφων μας αλλά και την ύψιστη περηφάνια που αισθανόμαστε όλοι μας για τη θυσία των δικών τους ανθρώπων.

Ας είναι αιώνια η μνήμη και η δόξα που τους συνοδεύει.