Ποιον προσπάθησε να κοροϊδέψει ο 36χρονος αρχιφύλακας Μιχάλης Σπανουδάκης ο οποίος, όντας εκτός υπηρεσίας, καταδίωξε ληστή τράπεζας, ενέργεια που του κόστισε τη ζωή του; Μήπως δεν γνώριζε ο αφελής ότι για την ελληνική κοινωνία «μπάτσος=γουρούνι=δολοφόνος» (εκτός ίσως από τις περιπτώσεις που τους χρειαζόμαστε λόγω προσωπικής ανάγκης);

Ήταν προφητικό το σημείωμα μου της περασμένης εβδομάδας. Μίλαγε για τις τραγωδίες που επιφυλάσσει στα παιδιά της η κατακερματισμένη καθυστερημένη κοινωνία, που δεν έχει ούτε συνοχή ούτε συνολικό στόχο. Το Σάββατο παίχτηκε στην καρδιά της πρωτεύουσας, αλλά και άλλων μεγάλων πόλεων, η γνωστή τραγωδία. Αστυνομικός που δεν συμπεριφέρθηκε ως όργανο της τάξεως, αλλά ως τσαμπουκαλής, σημάδεψε με το πιστόλι του και σκότωσε Ι5χρονο παιδί.

Ίσως πρόκειται για τεχνοκρατική εμμονή, αλλά δύσκολα μου βγάζει κανείς από το μυαλό ότι το πλέον δυσεπίλυτο πρόβλημα αυτής της χώρας είναι η οργάνωση και διοίκηση. Δεν είναι τόσο απλό, όσο ενδεχομένως ακούγεται. Η οργάνωση και διοίκηση, δεν είναι απλώς συστήματα και διαδικασίες.

«Διαφορετικά, ας τους καταργήσουμε»

Oι εικόνες που έκαναν το γύρο του κόσμου με τους απεργούς - οδοκαθαριστές να λούζουν με σκουπίδια τους αστυνομικούς που τους εμπόδιζαν να εισβάλουν στο κτίριο του υπουργείου Απασχόλησης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης θέτει επί τάπητος ένα καυτό θέμα. Θέλουμε ή δεν θέλουμε αστυνομικούς; Χρειάζονται σε ένα κράτος, σε μια ευνοούμενη πολιτεία, ναι ή όχι; Θα αφεθεί στους πολίτες να εφαρμόζουν οι ίδιοι, όπως νομίζουν και όποτε θέλουν, τους νομούς;