Ποιον προσπάθησε να κοροϊδέψει ο 36χρονος αρχιφύλακας Μιχάλης Σπανουδάκης ο οποίος, όντας εκτός υπηρεσίας, καταδίωξε ληστή τράπεζας, ενέργεια που του κόστισε τη ζωή του; Μήπως δεν γνώριζε ο αφελής ότι για την ελληνική κοινωνία «μπάτσος=γουρούνι=δολοφόνος» (εκτός ίσως από τις περιπτώσεις που τους χρειαζόμαστε λόγω προσωπικής ανάγκης);

Μήπως φαντάστηκε ότι τα ΜΜΕ θα αφιέρωναν στο θάνατό του το ένα εκατοστό του χρόνου που (ορθά) αφιερώνουν σε κάθε ολιγωρία της αστυνομίας;
Για να σοβαρευτούμε, όμως, η θαρραλέα ενέργεια του αρχιφύλακα μας θυμίζει ότι εξακολουθεί να υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα στις σχέσεις κοινωνίας και Ελληνικής Αστυνομίας, που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη νοοτροπία του πολιτικού κόσμου, των ΜΜΕ, των πνευματικών ταγών και της κοινωνίας γενικότερα. Η απαξίωση της ΕΛ.ΑΣ. συμβάλλει στη μειωμένη αποτελεσματικότητα των θεσμών ασφαλείας σε μια εποχή πολλαπλών προκλήσεων: αύξηση σκληρής εγκληματικότητας και δράσης εγχώριου και διεθνικού οργανωμένου εγκλήματος, εγχώρια τρομοκρατία, πολιτική βία και κοινωνικές εντάσεις και διαχείριση εκτάκτων καταστάσεων γενικότερα.
Η νέα ηγετική ομάδα της ΕΛ.ΑΣ. έχει μπροστά της κυριολεκτικά ηράκλειο έργο: να αναδιοργανώσει διοικητικά το Σώμα, να αντιμετωπίσει το έλλειμμα λογοδοσίας, να αξιοποιήσει αποτελεσματικότερα το ανθρώπινο δυναμικό, να βελτιώσει το σύστημα εκπαίδευσης, το χειρισμό κρίσεων και την επικοινωνιακή πολιτική, να ανορθώσει το ηθικό του προσωπικού και να στείλει έμπρακτα το μήνυμα - χωρίς υπερβολές και ακρότητες- σε κάθε αποδέκτη ότι έληξε η περίοδος όπου η ΕΛ.ΑΣ. αδυνατούσε να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις λόγω εσωτερικής αποδιοργάνωσης ή εσφαλμένων κυβερνητικών επιλογών (όπως τον περασμένο Δεκέμβριο). Και υπάρχει ανάγκη για άμεσα αποτελέσματα, παρ’ όλο που η χρονική πίεση συχνά οδηγεί σε σφάλματα.
Στην προσπάθεια αυτή ο πολιτικός κόσμος πρέπει να παίξει κεντρικό ρόλο ενθαρρύνοντας την αξιοκρατία, απαλλάσσοντας την αστυνομία από εξωαστυνομικά καθήκοντα, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του όσον αφορά τη διαχείριση κρίσεων και επιλύοντας το πρόβλημα του πανεπιστημιακού ασύλου. Τέλος, η ελληνική κοινωνία θα πρέπει επιτέλους να εξηγήσει στους αστυνομικούς τι ακριβώς αστυνομία θέλει.
Σε υπηρεσιακό/τεχνοκρατικό επίπεδο η αποστολή είναι εξαιρετικά δύσκολη, αλλά εφικτή. Όσον αφορά, όμως, την ανταπόκριση του πολιτικού κόσμου (και χωρίς, φυσικά, να εξισώνεται η πολιτική ευθύνη κυβέρνησης-αξιωματικής αντιπολίτευσης), έρχεται στο μυαλό μου η ιστορία (η οποία αναμφισβήτητα αδικεί ορισμένους ικανούς πολιτικούς μας) με τον Έλληνα ομογενή που ζητά από ένα τζίνι να φτιάξει έναν αυτοκινητόδρομο από την Αυστραλία μέχρι την Ελλάδα για να γυρίζει πιο εύκολα στην πατρίδα για διακοπές. Το τζίνι του εξηγεί ότι αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο και πρέπει να ζητήσει κάτι ευκολότερο. Ο Έλληνας του λέει: Να, βλέπω την πατρίδα μου να είναι σε κακή κατάσταση και στενοχωριέμαι. Μήπως θα μπορούσαν οι Έλληνες πολιτικοί να σοβαρευτούν και να προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του τόπου; Το τζίνι σκέφτεται για λίγο και απαντά: τον αυτοκινητόδρομο τον θέλεις με δύο ή τρεις λωρίδες κυκλοφορίας;

Του κ. Θάνου Π. ΝΤΟΚΟΥ

Πηγή Δημοσίευσης Άρθρου:

Περιοδικό «Αξιωματική Αστυνομία», σελ. 42
Τεύχος 21ο
Ιανουάριος 2009