Διαβάζω κάθε φορά που διοργανώνεται ένα μεγάλο γεγονός στη χώρα μας για τα «δρακόντεια μέτρα ασφαλείας», τους 3.000 αστυνομικούς οι οποίοι προστατεύουν την Αθήνα κ.α. Αυτά διάβασα τις προάλλες όταν μας επισκέφθηκε ο πρόεδρος Πούτιν....Και μετά έτυχε να διασχίσω την Αθήνα το βράδυ που διανυκτέρευε εδώ.

Σκηνή πρώτη: σε όλη τη διαδρομή ζευγάρια αστυφυλάκων «περιπολούσαν» σε κάθε γωνία. Άλλος μιλούσε στο κινητό, άλλος περπατούσε νωχελικά, περίπου όπως θα έκανε και ένας τουρίστας κοντά στην Ακρόπολη. Κανείς, πάντως, δεν παρατηρούσε τι γινόταν γύρω του, δίπλα του ή στην απέναντι ταράτσα.

Σκηνή δεύτερη: στον δρόμο δίπλα στο «Χίλτον» είχαν παρκάρει δύο κλούβες με αστυνομικούς. Μόλις είχε φτάσει ένα μηχανάκι με πίτσες και στο εσωτερικό των αστυνομικών λεωφορείων επικρατούσε ένα κλίμα ευθυμίας και καλαμπουριού.

Σκηνή τρίτη: δίπλα στην ισραηλινή πρεσβεία, όπως κάθε βράδυ, ήταν παρκαρισμένο ένα περιπολικό.

Υποθέτει κανείς πως η επιχειρησιακή του αποστολή είναι να κυνηγήσει τυχόν τρομοκράτες αν επιτεθούν στην πρεσβεία. Όπως τα περισσότερα βράδια, ο ένας άστυνομικός μιλούσε στο τηλέφωνο και ο άλλος κοιμόταν. Δεν έχω τίποτα με τους Έλληνες αστυνομικούς, οι περισσότεροι από τους οποίους κάνουν πολύ καλά και επαγγελματικά τη δουλειά τους. Αντιλαμβάνομαι επίσης τη διαρκή δικαιολογία πως είναι και αυτοί «παιδιά του λαού» και δεν θα πρέπει συνεπώς να περιμένουμε ότι θα διαφέρουν και πολύ από την υπόλοιπη κοινωνία.

Και εκεί ακριβώς έγκειται το πρόβλημα. Δεν μας πάει καθόλου σ' εμάς τους Έλληνες η κουλτούρα του επαγγελματισμού σε θέματα ασφάλειας, την οποία συναντάμε στη Γερμανία ή την Αμερική. Ο,τι και να κάνεις, ο Έλληνας δεν μπορεί να γίνει στρατιωτάκι που ακολουθεί μία στάνταρτ διαδικασία. Πολλές φορές νιώθω και ο ίδιος να ξεπηδάει μέσα από το δικό μου DNA το στοιχείο του... Χατζηαβάτη όταν μπαίνω σ' ένα κυβερνητικό κτίριο και πρέπει να περάσω από έλεγχο.

Ενώ θα το δεχόμουν χωρίς κουβέντα κάπου στο εξωτερικό, πιάνω ένα κομμάτι του εαυτού μου να δυσανασχετεί και να θέλει να προβάλει...μικροαντίσταση. Λύση στο πρόβλημα δεν υπάρχει. Ο Έλληνας αστυνομικός, για να ξαναγίνει όργανο ασφαλείας, χρειάζεται είτε μετάγγιση γερμανικού DΝΑ σε μαζικές ποσότητες είτε ένα σύστημα πειθαρχίας με επιβολή ποινών σε όποιον δεν κάνει τη δουλειά του.

Το δεύτερο δεν γίνεται χωρίς αυστηρό επαγγελματισμό και με συνδικαλιστές σε πειθαρχικά συμβούλια που δικαιώνουν κάθε κατηγορούμενο για παράπτωμα.

Η Ελλάδα συνεχίζει, βεβαίως, να είναι ασφαλής χώρα και πέρασε μεγάλους σκοπέλους, όπως τους Ολυμπιακούς, χωρίς πρόβλημα. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα έλθει η «κακιά στιγμή» που θα βρει τον έναν αστυνομικό να τρώει πίτσα και τον άλλο να κοιμάται, γιατί τότε θα είναι πολύ αργά για να πάρουμε στα σοβαρά τα θέματα ασφάλειας σε αυτή τη χώρα.

Του Δημοσιογράφου κ. Αλέξη ΠΑΠΑΧΕΛΑ

Πηγή Δημοσίευσης Άρθρου :

Περιοδικό «Αξιωματική Αστυνομία», σελ. 38
Τεύχος 14ο
Απρίλιος 2007